aba aba aba!
friday na pala. pero spaced out na. hehe. uy, di ako gumagamit a. mashadong mabilis ang mga pangyayari. ngayong binabasa ko ulit ang huling blog ko dito, parang wow. ang layo na. hehe. slow. fudge oozing sa ice cream sundae.
na korek pa ata ako. pero ayos lang. ooozing fudge on an ice cream sundae.
o ice cream fudge oozing on a sundae.
o sundae oozing on a fudge ice cream.
o fudge on an ice cream oozing sundae.
o ice cream oozing sundae on a fudge.
o ooozing ice cream fudge sundae on a.
o rocky road.
wal. a.
lang.
"oyoyoyoyoyoy!"
--jose ng Eat Bulaga
"oyoyoyoyoy!"
--jimmy santos
"oyoyoyoyoy!"
--ruby (na laging pinapahiya ni joey d.l.)
Minsan nga makapag spoken word dito. May naiisip nako e.
pero gusto ko rin gawin yun sa totoong spoken word chuvanes ng mga artists at nagpapaka artist na hindi naman talaga artist. tulad ko.
syasyasya!
bamos!
Friday, November 17, 2006
Thursday, November 09, 2006
Bus to Manila
Kanina natahimik lang ako.
Sa loob ng bus at pabalik na ng Maynila, naisip ko na depende ata sa mga magulang, papaano ka pinalaki, saan paaralan hinubog ang isip mo at mga iba pang tao sa paligid mo, kung paano ka namumuhay ngayon.
Hindi kasi ako driven. I mean, hindi ako mashadong competitive na tao. HIndi ako sasali sa mga contest para lang maramdaman ko kung paanong manalo. O matalo. Ilagay sa resume na eto ang nagawa ko, eto, champion ako dito...Hindi e.
Hindi ako masyado magpupursige kung ang isang bagay na ginusto ko ay hindi ko kaagad, i repeat, KAAGAD makuha. Iniisip ko kasi baka hindi pa panahon para makuha mo iyon. Ibibigay din sa iyo pag oras na.
Ewan ko. Mababaw ito, pero, matagal na panahon bago kami nagka computer sa pamilya namin. And then last year, wow, diba, nagkaroon ako bigla ng powerbook. Parang ganun. Parang, hindi ko masyado kukulitin ang tadhana para piliting sa akin ibigay ang mga ninais ko.
Hindi naman ibig sabihin din gusto ko lang sa safe side lagi. Safe side na ayaw kong makaramdam ng pagkapanalo or much worse, pagkatalo kaya pababayaan ko na lang na lipasan na ako ng panahon. Mapasaakin or hindi man ito.
Nakukuha ko naman ang gusto ko e. O natutupad naman ang mga munting pangarap ko. Hindi ko nga lang masyado kinukulit ang tadhana para ibigay ito sa akin. Hindi kasi ako "Let's rule the world," pare e.
Hindi ako ganun. Parang gusto ko tahimik lang. Magpursige, oo. Magsipag, oo. Kung hindi okay ang resulta, bigo ang feeling ko, pero after nun, wala na. Okay lang. Tanggap ko na sya. Kung may pagkakataon ulit na dumating ang oportunidad, ede dakmain, diba?
Minsan kasi naiisip ko, na ang masyadong mainipin, malalim din kung malaglag e.
Iisa lang daw ang lengguwahe ng mga achievers. Mga praning, if you want. Ewan ko kung anong lenggwahe yun pero nakikita ata sa mga kinikilos daw nila.
Pero ako, mababaw lang naman ako e. Isa rin ako sa mga dreamers and yep, do achieve my dreams. Pero in my own pace. In my own time. Slow. Pero i don't know, mas lasap siguro?
Puro. Parang slow motion, parang ooozing chocolate fudge sa ice cream sundae.
Siguro kung pinalaki akong atleta, driven ako para manalo. May focus. May goal.
E kaso hindi po e.
* * *
Lakad na lang tayo.
Bike-bike sa subdivision. Angkas si Brutus da pitbull.
o soundtrip sa kwarto.
Doodle sa journal.
Tambay sa bubong ng bahay sa hapon.
Lakad sa beach.
Christmas lights sa gabi.
Happy thoughts and happy stuff. and happy dope and happy thoughts. and smiley face sa mga text :8)
Lalang. Pababa na sa crossing.
Punta na ng mega. Wala na naman akong masabi. Napaisip na lang bakit nga.
Sa loob ng bus at pabalik na ng Maynila, naisip ko na depende ata sa mga magulang, papaano ka pinalaki, saan paaralan hinubog ang isip mo at mga iba pang tao sa paligid mo, kung paano ka namumuhay ngayon.
Hindi kasi ako driven. I mean, hindi ako mashadong competitive na tao. HIndi ako sasali sa mga contest para lang maramdaman ko kung paanong manalo. O matalo. Ilagay sa resume na eto ang nagawa ko, eto, champion ako dito...Hindi e.
Hindi ako masyado magpupursige kung ang isang bagay na ginusto ko ay hindi ko kaagad, i repeat, KAAGAD makuha. Iniisip ko kasi baka hindi pa panahon para makuha mo iyon. Ibibigay din sa iyo pag oras na.
Ewan ko. Mababaw ito, pero, matagal na panahon bago kami nagka computer sa pamilya namin. And then last year, wow, diba, nagkaroon ako bigla ng powerbook. Parang ganun. Parang, hindi ko masyado kukulitin ang tadhana para piliting sa akin ibigay ang mga ninais ko.
Hindi naman ibig sabihin din gusto ko lang sa safe side lagi. Safe side na ayaw kong makaramdam ng pagkapanalo or much worse, pagkatalo kaya pababayaan ko na lang na lipasan na ako ng panahon. Mapasaakin or hindi man ito.
Nakukuha ko naman ang gusto ko e. O natutupad naman ang mga munting pangarap ko. Hindi ko nga lang masyado kinukulit ang tadhana para ibigay ito sa akin. Hindi kasi ako "Let's rule the world," pare e.
Hindi ako ganun. Parang gusto ko tahimik lang. Magpursige, oo. Magsipag, oo. Kung hindi okay ang resulta, bigo ang feeling ko, pero after nun, wala na. Okay lang. Tanggap ko na sya. Kung may pagkakataon ulit na dumating ang oportunidad, ede dakmain, diba?
Minsan kasi naiisip ko, na ang masyadong mainipin, malalim din kung malaglag e.
Iisa lang daw ang lengguwahe ng mga achievers. Mga praning, if you want. Ewan ko kung anong lenggwahe yun pero nakikita ata sa mga kinikilos daw nila.
Pero ako, mababaw lang naman ako e. Isa rin ako sa mga dreamers and yep, do achieve my dreams. Pero in my own pace. In my own time. Slow. Pero i don't know, mas lasap siguro?
Puro. Parang slow motion, parang ooozing chocolate fudge sa ice cream sundae.
Siguro kung pinalaki akong atleta, driven ako para manalo. May focus. May goal.
E kaso hindi po e.
* * *
Lakad na lang tayo.
Bike-bike sa subdivision. Angkas si Brutus da pitbull.
o soundtrip sa kwarto.
Doodle sa journal.
Tambay sa bubong ng bahay sa hapon.
Lakad sa beach.
Christmas lights sa gabi.
Happy thoughts and happy stuff. and happy dope and happy thoughts. and smiley face sa mga text :8)
Lalang. Pababa na sa crossing.
Punta na ng mega. Wala na naman akong masabi. Napaisip na lang bakit nga.
Subscribe to:
Posts (Atom)